Kętrzyn! – Czyli ludzie są najważniejsi.

Obecna sytuacja w Europie umożliwia służbę na przykład w Macedonii, na Węgrzech czy też w strukturach Frontex’u. Takie wyjazdy są cennym doświadczeniem, a także wspaniałą okazją do poznania  ludzi i specyfiki ich pracy. Nie można jednak zapomnieć, że miejscem gdzie można zdobyć nowe umiejętności i spotkać interesujących  ludzi są także ośrodki szkolenia funkcjonariuszy SG.
     W trakcie mojej służby istniały trzy takie placówki. Jedna z nich mieścił się w Kętrzynie i właśnie o niej chciałem opowiedzieć, bo miałem w stosunku do tego miejsca dość ambiwalentne uczucia. Sam ośrodek, to była jakaś masakra! Zlokalizowany poza miastem, na drodze wylotowej w kierunku północnej granicy. O miejscu tym, a także tamtejszych wykładowcach krążyły niezliczone historie. Miałem tam okazję być dwa razy i każdorazowo spędzić sześć miesięcy. Muszę przyznać, że był to bardzo ciekawy okres i zachowałem z tego czasu wiele wspomnień.
     Budynek kompanii, w której miałem przyjemność spędzić czas, pamiętał jeszcze czasy PRL. Łóżka metalowe, na głośnych sprężynach, a do tego stare materace. Pokoje wyglądały trochę jak składy w akademikach. Na jeden skład przypadały dwa pokoje, a w każdym z pokoi po dwa łóżka piętrowe i mały stolik. Niestety łazienki nie było. W zamiany było coś, co przypominało ………, hmmm, sam nie wiem jak to nazwać, bo po raz pierwszy i ostatni z czymś takim się zetknąłem. Otóż było to duże pomieszczenie wyłożone płytami granitowymi. Ze ścian wystawały krany z jednym kurkiem. Jeden ciąg po prawej stronie, a drugi po lewej. Pod kranami było coś w rodzaju granitowego koryta, do którego spływała woda ze wszystkich kranów. Koryto miało wysokość około 1,2 metra i szerokość około 0,6m. W rogu natomiast leżał szlauch. W tych warunkach wzięcie kąpieli stawało się nie lada wyczynem. Pierwszym wyzwaniem, przed którym stawał człowiek, było trafienie na ciepłą wodę.  Jak już ta sztuka się udała, to do jednego z kranów podpinało się szlauch, który na tą okazję stawał się prysznicem. Jeżeli akurat kąpało się więcej osób, to jedna z nich mogła pełnić rolę polewaczo - płukacza. Z wodą ciepłą było krucho, więc najczęściej  kąpaliśmy się w zimnej. Czasem jak na kompanii było mało ludzi i akurat miało się szczęście trafić na ciepłą wodę, to można było zrobić coś na kształt wanny. Odkręcało się wszystkie krany z jednej strony, zatykając wcześniej odpływy i jak koryto wypełniło się już wodą, to można było do niego wskoczyć. Radość ogromna, choć była to jedynie marna namiastka prawdziwej wanny.
           Trzymaliśmy się razem. Dwóch z nich miało własne samochody, którymi dojeżdżali na kurs, więc jak przychodził weekend, to jeździliśmy zwiedzać okolicę. Byliśmy w kościele w Świętej Lipce, gdzie mieliśmy okazję wysłuchać koncertu organowego. Swoją drogą, szczerze polecam. Muzyka jest tak przejmująca, że dociera niemal do każdej komórki ciała. Odwiedziliśmy również jedyną w Polsce piramidę zbudowaną dokładnie w ten sam sposób co egipskie. Piramida znajduje się w miejscowości Rapy i stanowi grobowiec dla jednej z zamożnych rodzin żyjących w XVIII w. Grobowiec ten niestety został kilkukrotnie spenetrowany, trumny zostały otwarte i prawdopodobnie wyciągnięto z nich wszystko, co stanowiło jakąkolwiek wartość. Duże wrażenie wywarły na mnie wiadukty kolejowe w Stańczykach. Stare, nadgryzione już zębem czasu, niemniej nadal majestatyczne. Wiadukty te prowadziły w kierunku Rosji i z tego co pamiętam, to miały służyć do transportu różnego rodzaju towarów między Rosją, a Polską. Napisałem, że miały służyć, bo tak naprawdę żaden pociąg nie przejechał tamtędy ani raz! Stanowiły więc jedynie cud architektury, z którego korzystali fotografowie wykonujący zdjęcia dla nowożeńców lub do kalendarzy. My używaliśmy ich jako obiektu do zjazdu na linach.
     Kolega z Wisły przywiózł cały niezbędny do tego sprzęt. Uprzęże, liny, ósemki, klamry i co tam jeszcze było potrzebne. Wytłumaczył nam w jaki sposób sprzęt należy założyć na siebie i jak bezpiecznie się z nim obchodzić. Przygotował wszystkie zabezpieczenia i liny awaryjne i zabawę można było zaczynać. Było naprawdę super! Wrażenia niesamowite! Po zjeździe miało się ochotę jak najszybciej wypiąć i biec na górę, żeby zjechać kolejny raz. W trakcie zjazdu kolegi z Przemyśla zdarzyła się jednak mała wpadka. Próg, który należało pokonać przed samym zjazdem pokonał bez problemów. Kłopot zaczął się w połowie zjazdu, czyli jakieś 20 metrów nad ziemią. Lina na ósemce odmówiła współpracy. Kolega utknął bez możliwości zjazdu na sam dół. Wpadł w lekką panikę i tylko krzyczał do nas:
- Hej! No zróbcie coś! To nie jest zabawne!
Z początku trochę się śmialiśmy, bo zabezpieczony był dwoma dodatkowymi linami, więc nic mu nie groziło. Niemniej jednak z biegiem czasu uśmiech zszedł nam z twarzy. Trzeba było łapać się za linę i wciągać gościa do góry, a z osiemdziesiąt kilogramów to on ważył. Kiedy był już na górze wszyscy odetchnęliśmy . Akcja ratunkowa zakończyła się sukcesem. Mimo tego, że warunki socjalne na kompanii były fatalne, to towarzystwo tych osób sprawiło, że miejsce to stało się przyjemne i pełne ciekawych doświadczeń. Sprawdziła się więc zasada, że nie ważne  gdzie jesteś, ale z kim!